سازگاری جنسی از عواملی است که می‌تواند فضایی پر از محبت در خانه ایجاد کرده و سلامت عاطفی را تضمین کند.
 
چکیده: در دین اسلام، برای مقاربت با همسر از سوی خداوند اجر و پاداش زیادی در نظر گرفته شده[1] است. پس باید مراقب بود تا با انجام اعمال ناپسند و بعضا حرام این پاداش به جزا تبدیل نشود. از سوی دیگر رحم زن جایگاه با کرامتی است، چرا که خداوند آن را مهد پرورش انسان سالم و صالح قرار داده است.

تعداد کلمات  1246 /  تخمین زمان  مطالعه 6 دقیقه



اطلاعات عمومی در اخلاق جنسی

ـ آمیزش صحیح باید با اعتماد و اطمینان و آرامش کامل روانی صورت گیرد و در صورت ارتباط ناهنجار، این اعتماد و آرامش روحی و جسمی از زن گرفته شده و لذت کامل ایجاد نمی‌شود.
ـ در تهاجم فرهنگی امروز، شیطان‌های انسان‌نما، ناهنجاری‌های اخلاقی بسیار زشتی را همچون نزدیکی از پشت، خوردن منی و... ترویج می‌کنند که حیوانات نیز انجام نمی‌دهند. لذا باید عاقلانه بیاندیشیم. چرا که ما انسانیم و باید شرافت انسانی خود را حفظ کنیم.
ـ آنچه به جدیت با آن برخورد شده و حتی کفاره نیز برای آن تعیین شده است، آمیزش با زنان حائض است؛ از نظر دین ااسلام آمیزش با زن حائض عملی حرام است، از نظر علمی نیز در این ایام، طبیعت زنانه مشغول تمیز کردن رحم و آماده کردن آن برای بارگیری است، لذا آمیزش در دوران قاعدگی طبیعت را مختل کرده و به نتایج آن از قبیل آبستنی و غیره آسیب می‌رساند.[2] عده‌ای از پزشکان نیز عقیده دارند که آمیزش در دوران قاعدگی باعث سرطان رحم شده[3] و به اعضاء تناسلی زن صدمه می‌زند، در عین حال طول دوران قاعدگی را نیز افزایش می‌دهد[4] از نظر رسول اکرم ص مجامعت غیر طبیعی (نزدیکی از پشت) با زنان نیز از نزدیکی‌های حرام است.[5] این ارضای غیر طبیعی ناساز‌گاری‌های خانوادگی و انقطاع نسل را به دنبال داشته و منجر به پرده‌دری می‌شود. زن نیز مکلف به تمکین در برابر چنین درخواستی (مجامعت از پشت) از جانب شوهر نبوده و دادگاه نیز حق ندارد حکم به تمکین دهد.[6] از نظر فقهای معاصر نیز چنین عملی حرام بوده و مراجع تقلید حاضر، حکم به کراهت شدید آن داده‌اند.[7] هم چنین این عمل نشانگر نوعی ضعف اخلاقی در ارتباط جنسی است چرا که این نوع ارتباط، زیاده‌خواهی است و اغلب با رضایت دو طرف همراه نیست. خداوند در ارتباط زن و شوهر از راه فرج لذت دو جانبه قرار داده است ولی در ارتباط غیر طبیعی (از پشت) لذت بیشتر یک جانبه و به سود مرد است.

بیشتر بخوانید: احکام روابط جنسی خانواده


ـ به طور کلی اگر فرج و رحم در صحت و سلامت باشد، یکی از پاکیزه‌ترین و لطیف‌ترین قسمت‌های بدن زن برای لذت بردن مرد است، پس چرا مرد این انتخاب برتر را نادیده بگیرد؟! به علاوه رحم زن جایگاه با کرامتی است، چرا که خداوند آن را مهد پرورش انسان سالم و صالح قرار می‌دهد، در حالی که دبر(پشت) زن جایگاه دفع فضولات بدن است. پس انتخاب ارتباط غیر طبیعی نوعی توهین به زن است. در مردانی که به این راه متوسل شوند، کم‌کم این نوع استفاده به صورت عادت در می‌آید و باعث ایجاد مشکلات جسمی و روحی برای زن می‌شود. از نظر بهداشتی نیز در آمیزشی که در عین حال هم از جلو و هم از پشت انجام می‌شود، بسیاری از میکروب‌ها و انگل‌ها توسط آلت مرد به رحم زن منتقل شده و باعث عفونت می‌شود، خود مرد نیز از آسیب این میکروب‌ها در امان نخواهد بود. هم چنین فشارهایی که در رابطۀ جنسی غیر طبیعی، به زن وارد می‌شود ممکن است پارگی رگ‌های بواسیری را به دنبال آورده یا روی پوست مقعد زن پارگی به وجود آورد که بعضاً موجب عفونت و درد و سوزش شدید می‌شود. از نظر امام صادق ع این عمل نوعی آزار جنسی تلقی شده است.[8] طبق روایات نیز، توجیه آیۀ 223 بقره به نزدیکی از پشت صحیح نیست بلکه هدف آیه بیان چگونگی مقاربت از فرج می‌باشد.[9]
ـ انزال (خروج منی) به داخل مقعد زن آسیب‌هایی را نیز برای مردان به دنبال دارد چرا که خروج منی از این طریق فشار بیشتری را به بیضه‌های مرد وارد کرده و بعضاً موجب درد در اطراف بیضه‌ها می‌شود، از سوی دیگر ریختن منی در مقعد زن باعث به وجود آمدن کرمک‌های ریزی می‌شود که از همین طریق تغذیه می‌کنند، لذا بر اثر تحریک کرمک‌ها، کم‌کم طلب این نوع ارتباط به عادتی از سوی زن تبدیل شده و ناهنجاری اخلاقی و بیماری‌های عفونی زیادی را سبب می‌شود.
ـ در کل انجام این عمل (نزدیکی از پشت) به رضایت زن بستگی دارد ولی شکایت در رابطه با این عمل باعث رد نفقه نخواهد شد.
ـ توجه داشته باشید زوجین در آمیزش علاوه بر نیاز جنسی، نیاز عاطفی و روحی نیز دارند که برای تأمین آن باید برای طرفین کامجویی و اشباع حاصل شود.[10]

بیشتر بخوانید:اهمیت روابط جنسی در زندگی زناشویی

 
ـ بسیاری از زنان ناز و عشوه را با عدم تمکین اشتباه می‌گیرند، توجه داشته باشید اگر شوهر شما میل جنسی‌اش را به شما ابراز کرد و شما بدون عذر موجه او را از خود راندید، غرور او را شکسته و زمینه را برای کج خلقی و انحرافش فراهم کرد‌ه‌اید.[11]
ـ به طور کلی زنان انتظار در رابطۀ جنسی را دوست دارند، ولی مردان از انتظار کشیدن بسیار ملول و افسرده شده و نسبت به زن دچار عقده‌ی روانی می‌شوند. پس هرگز در وقت نیاز همسرتان خود را به کارهای دیگر مشغول نکنید.[12]

تهیه و تنظیم: خانم حدیثه اسفندیار

منبع: اشرف السادات فتحی، مریم تیموری؛ (1394)، محرمانه با همسران، انتشارات حدیث عشق، چاپ دوازدهم

بیشتر بخوانید :
اهمیت روابط زناشویی در طول زندگی زوجین (بخش اول)
اهمیت دوران عقد در زندگی زناشویی (بخش اول)
اهمیت دوران عقد در زندگی زناشویی (بخش دوم)
اهمیت زفاف در زندگی زناشویی (بخش اول)
سلامت روابط زناشویی در طول زندگی (بخش اول)
سلامت روابط زناشویی در طول زندگی (بخش دوم) 


 
پی نوشت :
[1] ـ رسول خدا ص فرمود: همان طور که آمیزش نامشروع گناه دارد، در مقابلش آمیزش مشروع و حلال هم ثواب و پاداش دارد. کافی، ج 5، ص 496.
[2] ـ محمدحسین طباطبایی، تفسیر المیزان، ج 2، ص 295.
[3] ـ حقوق خانواده در اسلام، حسین حقانی، ص 395.
[4] ـ پاسخ به مسائل جنسی و زناشویی، هانا استون و ابراهام استون، ص 123.
[5] ـ رسول اکرم 3 فرمود: نشیمنگاه زنان امت من بر مردان حرام می‌باشد. وسائل الشیعه، ج 29، ص 143.
[6] ـ النکاح، ص 236.
[7] ـ همان، ص 239.
[8] ـ یکی از اصحاب از امام صادق p درباره‌ی آمیزش با پشت زنان پرسید: حضرت فرمود: همسرت عروسک و عشق زندگی توست، پس او را با این کار اذیت مکن. وسائل الشیعه، ج 20، ص 143.
[9] ـ امام صادق p درباره‌ی این آیه فرمود: مقصود از آیه این است که شما می‌توانید از راه جلو و یا عقب با فرج و مهبل همسرتان آمیزش کنید. (نه با دبر و نشیمنگاه)، وسائل الشیعه، ج 2، ص 145.
[10] ـ امیرالمؤمنان p فرمودند: هر وقت یکی از شما می‌خواهد با همسرش مجامعت کند، عجله و بی‌حوصلگی نکند تا همان طور که شما اشباع می‌شوید، نیاز زن نیز برطرف گردد. وسائل الشیعه، باب 56، ص 82.
[11] ـ امام صادق p می‌فرماید: زن در مقابل مرد باید آنقدر تسلیم و آماده باشد که وقتی احساس می‌کند، شوهرش بدو نیاز جنسی دارد، نماز را طول ندهد که موجب ملال و افسردگی شوهر می‌شود. وسایل الشیعه، ج 20، ص 164.
[12] ـ پیامبر اکرم 3: زنی که شوهرش نسبت به او تمایل جنسی دارد ولی آن قدر معطل می‌کند تا شوهر به خواب رود، این زن همواره مورد لعنت ملائکه است تا شوهرش بیدار شود! وسائل الشیعه، ج 14، ص 112.